ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Π. ΒΑΡΝΑΒΑ ΓΙΑ ΤΟΝ “ΚΥΚΛΟ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ”

Μια αναφορά του Σωτήρη Π.Βαρνάβα για τον Κύκλο Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 20, 2019

Του ποιητή Σωτήρη Π. Βαρνάβα

Είχα την τύχη και τη χαρά να παρακολουθήσω πρόσφατα εκδήλωση του Κύκλου Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών ( ΚΕΛΔ) στο Πολύεδρο Πατρών όπου παρουσιάστηκε το Ανθολόγιο ποιημάτων των μελών του. Μέσα από την ποιητική αυτή εκδήλωση, αλλά και ανατρέχοντας στην όλη πολιτιστική δράση του ΚΕΛΔ,  διαπιστώνει κανείς ότι η ίδρυση και λειτουργία του  αποτελεί  ένα σημαντικό γεγονός για τα  ελληνικά λογοτεχνικά πράγματα. Κι αν η ποίηση καθαρίζει ένα χωράφι για να προσγειώνεται η αλήθεια και η δικαιοσύνη, οι δικαστικοί λειτουργοί μέσα από τη λογοτεχνική  παρουσία τους δηλώνουν ότι με χαρά και ζήλο θα συνεχίσουν να  δουλεύουν  για το σκοπό αυτό. Γι’ αυτό θεωρώ χρήσιμη τη δημοσιοποίηση του αξιόλογου  πνευματικού/ λογοτεχνικού τους έργου.

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

Ο Κύκλος Ελλήνων Λογοτεχνών Δικαστών είναι  ο πρώτος  στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αμιγώς δικαστικός λογοτεχνικός σύλλογος που εδρεύει στην Αθήνα  και αποτελείται από εν ενεργεία και σε σύνταξη δικαστικούς λειτουργούς όλων των κλάδων και των βαθμίδων της Ελληνικής Δικαιοσύνης . Πριν από λίγους μήνες συμπληρώσαμε  έναν χρόνο από την ανάληψη καθηκόντων από το  Διοικητικό Συμβούλιο και είναι αλήθεια ότι ο ΚΕΛΔ σε αυτόν τον χρόνο παρήγαγε σημαντικό πνευματικό έργο κι έγινε γνωστός γι αυτό, τόσο στο νομικό κόσμο της χώρας (συναδέλφους, δικηγόρους ) όσο και πέραν αυτού, αφού μέσω του έργου μας προσεγγίσαμε , συνεργαστήκαμε ή και προσμετράμε ήδη στους φίλους του ΚΕΛΔ και σημαντικές προσωπικότητες της πατρίδας μας , όπως τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος ,κκ Ιερώνυμο , τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ.κ. Χρυσόστομο , τους ποιητές Τίτο Πατρίκιο ,  Βασίλη Βασιλικό , Δημήτρη Καραμβάλη ,   καθηγητές  Πανεπιστημίου ( Απόστολο Γεωργιάδη , Αντώνη Παναγιώτου , Μαρία Γκασούκα ,Χριστίνα Ντουνιά , Αριστοτέλη  Χαραλαμπάκη ,  Γιόλα  Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου  ,  Αννα Φαχαντίδου-Τσιλιγκίρογλου  ) , τους σημαντικούς μαέστρους και διδασκάλους μουσικής με τις χορωδίες τους , Δημήτριο Καρούζο και Σωτήρη Δογάνη , τον Πρώην Πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ – δημοσιογράφο Πάνο Σόμπολο , καθώς  και άλλους αξιόλογους συλλόγους με τους οποίους συνεργαστήκαμε (ΛΙΝΟΣ , ΜΕΣΚ ) ή θα συνεργαστούμε στο μέλλον (Σύλλογος Φίλων Κλασικής Μουσικής και Οπερας )  , καθώς και την καθηγήτρια του Ισπανικού Ινστιτούτου Θερβάντες  VIRGINIA LOPEZ RECIO,  τον αξιόλογο  Βρετανό φιλέλληνα Μαικλ Φώκνερ , τη Μορφωτική  Ακόλουθο των ΗΠΑ  Τζένιφερ  Σούλερ και τον Πρόξενο της Αιτής στην Ελλάδα YVELT LEBRUN .

Οι μέχρι σήμερα εκδηλώσεις μας είναι :
> 17 Μαίου 2018 , Ιδρυμα Θεοχαράκη , Αφιέρωμα στη Βυζαντινή Ποίηση :
> Υμνογραφία και Θύραθεν .
> Ιούνιος 2018 , έκδοση του Πρώτου τόμου του Ανθολογίου μας , με έργα 12
> μελών μας , με τίτλο << ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ>> , εκδόσεις ΑΝΑΤΥΠΟ
> 7 Ιουλίου 2018 , παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη του Ανθολογίου μας  σε
> συνδυασμό  με τριήμερη εκδρομή σε ιστορικούς και πνευματικούς χώρους της
> Βορείου Ελλάδος.
> 22 Σεπτεμβρίου 2018 , συμμετοχή σε εκδήλωση για τον Παπαδιαμάντη στον Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων Ψυρρή
> 30 Σεπτεμβρίου  2018 , Ιδρυμα Θεοχαράκη , παρουσίαση του Ανθολογίου μας στην Αθήνα , με τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο , στον οποίο απονεμήθηκε τιμητική πλακέτα .
> 17-18-19 Οκτωβρίου 2018 , τριήμερη εκδρομή σε Γύθειο , Μονεμβασιά , Μυστρά και εκδήλωση προς τιμήν του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου .
> 27 Νοεμβρίου 2018 , εκδήλωση στην Αθήνα για τους ποιητές της γενιάς του 20  , με συμμετοχή της Χορωδίας του μαέστρου Σωτηρίου Δογάνη που τιμήθηκε με  πλακέτα.
> 2 Δεκεμβρίου 2018 , στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων μας με τίτλο << ο ΚΕΛΔ πάει θέατρο >> , παρακολουθήσαμε τη θαυμάσια παράσταση << Οι γυναίκες του Παπαδιαμάντη >> στο θέατρο Χώρα και ακολούθησε  συζήτηση για τις γυναίκες  θύματα και θύτες στο έργο του Παπαδιαμάντη με φιλολογική , κοινωνιολογική  και νομική ανάλυση από εξαιρετικούς επιστήμονες με συμμετοχή του κοινού .
> 15 Δεκεμβρίου 2018 σε συνεργασία με το σύλλογο <<ΛΙΝΟΣ >>  παρουσιάσαμε το έργο του εφόρου του ΚΕΛΔ , ποιητή , συγγραφέα , συνθέτη , μουσικού , ερμηνευτή Βασίλη Παπακώστα .
> 22 Δεκεμβρίου 2018 συνδιοργανώσαμε με τη χορωδία του ΔΣΑ χριστουγεννιάτικη εορτή , με απαγγελίες επίκαιρων ποιημάτων των μελών μας .
> 19 Ιανουαρίου 2019 , στο Περιστέρι Αττικής , έγινε παρουσίαση του Ανθολογίου μας και των βιβλίων της ταμία του ΚΕΛΔ , Λίτσας Καποπούλου και του βιβλίου του εφόρου του ΚΕΛΔ Βασίλη Παπακώστα .
> 15-17 Φεβρουαρίου 2019  , τριήμερη εκδρομή σε Βόλο, Πήλιο, Λίμνη Πλαστήρα , Τρίκαλα, Καρδίτσα , με  παρουσιάσεις του Ανθολογίου μας και του έργου των προαναφερθέντων μελών μας σε Βόλο και Καρδίτσα .
> 17 Μαρτίου 2019 , Παλαιά Βουλή Αθήνα , εκδήλωση για τους φιλέλληνες λογοτέχνες κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα του 1821 , με απαγγελία ποιημάτων οκτώ φιλελλήνων ποιητών στη μητρική τους γλώσσα και σε ελληνική απόδοση με τη  συμμετοχή της χορωδίας του ΔΣΑ υπό την διεύθυνση του μαέστρου Δημητρίου Καρούζου και του χορευτικού συγκροτήματος του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Κυπαρισσίας , απονομή τιμητικής διάκρισης στις ΗΠΑ για τους φιλέλληνες αμερικανούς λογοτέχνες , την οποία παρέλαβε η Μορφωτική Ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα Τζένιφερ Σούλερ , απονομή τιμητικής πλακέτας στον Πρόξενο της Αιτής στην Ελλάδα YVELT LEBRUN , ως τη χώρα που αναγνώρισε πρώτη την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος το 1823, απονομή τιμητικής πλακέτας στον μαέστρο Δημήτρη Καρούζο και στη χορωδία του . Η μικρή δεξίωση που ακολούθησε ήταν χορηγία της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων .
> Προκηρύχθηκε  λογοτεχνικός διαγωνισμός μεταξύ των νέων κρατουμένων του ειδικού καταστήματος κράτησης νέων Αυλώνα , ηλικίας από 17 έως  21 ετών ,  με τίτλο << Η ψυχή μου κι εγώ >> και σε ειδική εκδήλωση που έγινε εντός του καταστήματος κράτησης , όπου και λειτουργεί σχολείο (Δημοτικό , Γυμνάσιο και Λύκειο ) βραβεύτηκαν   τα τρία καλύτερα ποιήματα από κάθε σχολική βαθμίδα   στις 27 Ιουνίου 2019  ενώ τα ποσά των  βραβείων ήταν  χορηγία της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων .
> Στις 11 έως 13  Απριλίου 2019  αντιπροσωπεία του ΚΕΛΔ και φίλων  του μετέβησαν  στο Κίεβο ,  όπου στην έδρα του Πανεπιστημίου Ταράς Σεβτσένκο, κατόπιν προσκλήσεως του Πρύτανη , έδωσε  διάλεξη ο Πρόεδρος του ΚΕΛΔ , Δημήτρης Ορφανίδης , εφέτης , ειδικός Ανακριτής , για την σχέση της ποίησης Καβάφη και Ελύτη  .
> Στις 13 Απριλίου 2019 το απόγευμα και  ώρα 19.00 στο Αλεξάνδρειο Συνεδριακό Κέντρο στο Λουτράκι  παρουσιάστηκε  το Ανθολόγιό μας με επιμέλεια του Δικηγορικού Συλλόγου Κορίνθου .
> Στις 17 Απριλίου 2019 και ώρα 19.00 τα μέλη και οι φίλοι του ΚΕΛΔ  παρακολουθήσαμε τη θεατρική παράσταση << Η Λωξάνδρα >> στο θέατρο Βεάκη στην Αθήνα .
> Από 1 έως 5 Μαίου 2019  πραγματοποιήθηκε  εκδρομή στην Κέρκυρα και Ιωάννινα  με εκδήλωση στην Κέρκυρα προς τιμήν του Διονυσίου Σολωμού και με παρουσίαση του έργου μας με επιμέλεια του Ιονίου Πανεπιστημίου .
>   Τον Μάιο επίσης παρουσιάστηκε σε ειδικό πολυχώρο της Πάτρας το Δοκίμιο  και η νέα ποιητική συλλογή του Προέδρου μας καθώς και το Ανθολόγιο του Συλλόγου μας .

Στις 13 κι 14 Ιουλίου 2019 πραγματοποιήσαμε εκδρομή στην Αίγινα , όπου επισκευτήκαμε πνευματικούς και πολιτιστικούς προορισμούς , το βράδυ δε της 13ης Ιουλίου πραγματοποιήσαμε μουσικοποιητική βραδιά με απαγγελίες ποιημάτων από τα μέλη μας και τους συμμετέχοντες ποιητές και τραγουδήσαμε θαυμάσια μελοποιημένη  ποίηση  του Γκάτσου , του Ελύτη κλπ.

Ανακηρύξαμε επίτιμα μέλη μας τον Τίτο Πατρίκιο και τον Βασίλη Βασιλικό , καθώς και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μάνης κ.κ. Χρυσόστομο που αποδέχθηκαν με χαρά την αναγνώριση αυτή  .
Στις 4-5-6 Οκτωβρίου 2019 θα διοργανώσουμε σε συνεργασία με τον Σύλλογο Αιτωλοακαρνάνων Δημοσιογράφων μία εκδρομή στην Αιτωλοακαρνανία , όπου και θα επισκεφτούμε τη Ναύπακτο , την ιερή πόλη του Μεσολογγίου , κοντινούς ιστορικούς και αρχαιολογικούς προορισμούς και στις 5 Οκτωβρίου το βράδυ θα παρουσιάσουμε στην Αμφιλοχία εκδήλωση αφιερωμένη στην ελληνική παράδοση και στο λαογραφικό έργο του μέλους μας , Προέδρου Εφετών κου Σάββα Αλέξανδρου σε συνεργασία με τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο με την επωνυμία <<ΔΙΟΔΟΣ>> .

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΕΤΑ

Δὲν χρειάζεται νὰ ὑπάρχει ἄλλη ζωή, ἀγάπη μου,

ἐπειδὴ εἶμαι ποιητὴς – καὶ

ἤδη βλέπω…

Τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων…

Μὲ τὰ γαλάζια τους μαντίλια,

τὰ λευκά τους ἐνδύματα, νὰ διασχίζουν,

νὰ βαδίζουν τὴν ἄνοιξη.

Τέλος τῆς ἄνοιξης, στὰ ἀνοικτὰ τοῦ θέρους νὰ προ-

Χωροῦν…

Κρατώντας τὸ πορτραῖτο σου…

Τραγουδώντας τὴ σημαία τοῦ γέλιου σου.

Τυχερὰ ποὺ θὰ ἐρωτευθοῦν σὲ μιὰ τέτοια γλώσσα.

Μαθαίνοντας, πόσο πλούσια γίνεται κάθε γλώσσα,

ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐρωτεύονται.

Ἤδη βλέπω τοὺς Ἕλληνες

ἀγάπη μου νὰ ζοῦν.

Τὰ παιδιὰ νὰ μεγαλώνουν…

Τοὺς νέους νὰ γερνοῦν…

Τοὺς γέροντες νὰ πεθαίνουν

γαλήνια

διαβάζοντας τὰ ποιήματά σου…

Περήφανοι νὰ ψιθυρίζουν τοὺς στίχους σου

Λίγο προτοῦ φιληθοῦν

Νὰ κλαῖνε ἀπὸ τὴν συγκίνηση τῆς ὀμορφιᾶς σου

Κι ἡ μόνη δυστυχία τους νὰ εἶναι,

ποὺ δὲν εἶσαι ἐκεῖ – νὰ σ’ ἀγγίξουν.

Ἄ, ἦρθαν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀγάπη μου,

ποὺ ὁ χρόνος, αὐτό, σὲ μένα, μόνο, ἐπεφύλαξε-

Ἐπειδή,

περνώντας σ’ αὐτὴν τὴν γῆ, δὲν προσπέρασα

τὴν γωνία ποὺ ἄκουσα νὰ πασχίζει

ἡ καρδιά σου νὰ βγεῖ…

Νὰ γδέρνει τὴν ἀταραξία γιὰ νὰ βγεῖ

στὸ παραλήρημα τοῦ ἥλιου.

Τί νὰ τὴν κάνω τὴν μετὰ τὸν θάνατο

ζωή, ἀγάπη μου·

ἀφοῦ, ἤδη βλέπω.

Τὶς προφητεῖες, τί τὶς χρειάζομαι

ζωή μου…

Εἶμαι ποιητὴς – καὶ

ξέρω ἤδη.

ΣΟΦΙΑ ΛΙΓΝΟΥ

ΝΟΗΜΩΝ ΗΛΙΑΝΘΟΣ

Νοήμων ηλίανθος συστρέφομαι
εκεί οπού προβάλλεις , Ηλιε μου,
κι ανοίγω διάπλατα τα πέταλά μου
ενέργεια λαμπηδώνα
να ρουφήξω .
Οι σπόροι -ώριμοι -της σκέψης μου
αντίδωρο στα χέρια σου ,
δοκίμασέ τους ,
η αγάπη μου και η φωτεινότης σου
τους γέννησαν .
Αν έχουν όψη μέλαινα
κάποιες φορές , μην σε τρομάζει ,
γλυκιά η γεύση τους κι η αποστολή τους
για χορτασμό σου κι όχι για τον παιδεμό ,
πως θα κορέσουνε την πείνα σου
για τρυφερότητα κι αθανασία ,
γιατί ειν αθάνατος αυτός
που έστω μια φορά αγαπήθηκε
όσο αγάπησε ο ηλίανθος τον Ηλιο.

ΣΙΩΠΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

σιωπή ! θυμός;

ο θυμός κραυγάζει

φτιάχνει ενόχους

σιωπή: σεβασμός
στο απολεσθέν εμείς
χρέος αγάπης

σιωπή: λύτρωση
ανάκτηση δύναμης
αξιοπρέπειας

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Ολα σώπασαν.

Κι ο γλάρος που φτερούγιζε στου φεγγαριού το φόντο,

τ άσπρα του μακριά φτερά πουλάει στο παζάρι .

Δυό-τρεις δραχμές πραμάτειες ξεπουλάει ,

σέρνοντας πίσω όνειρα ,

τότε που θάλασσες εμάζευε στο κέντρο των ματιών του .

Με δυο δραχμές , μια θάλασσα πουλάει .

Και φοβάται ,

μήπως την βρούνε ακριβή …

και οι θάλασσες ξεμείνουν .

—–

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

-1-

Στην άκρη του λιμανιού ,

άκριτα εγκατέστησαν

ένα διαλυτήριο πλοίων .

Παραδίπλα…ένα καφενείο,

διαλυτήριο Ναυτικών .

-2-

Αναρίγησες κοιτώντας πίσω …

Αναρίγησες μαζί με τις σκιές που έσερνες πίσω σου ,

τους φόνους της γενιάς μας ταξινομώντας …

ατο βιβλίο των επιτυχιών .

-3-

Στον ιστό κρεμασμένη

τον αέρα , το φως και τις μνήμες κοιτάς ,

που στα άλογα πάνω καλπάζουν …

και στην πόρτα του νου , βάζεις μαύρους τοξότες

και σκυλιά να προσέχουνε μήπως ,

τ άθλια πρώτα σε νικήσουν και πίσω σε φέρουν .

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ

ΧΡΟΝΙΚΟ

Η μυρωδιά του κίτρου ερχόταν από τις δικές σου ανεμόδαρτες πορτοκαλιές.

Καθώς το βοριαδάκι έφερνε την οσμή σου, μέσα στη νύχτα άνοιγε κάποιο αόρατο παράθυρο.

Τότε έσκαψα βαθιά στη φλέβα της θλίψης μου και ανέβλυσε ελπίδα.

Άκουσα τα θαυμαστά, αντλώντας θάρρος για τη ζωή μου, που φθείρεται στο χώμα.

Εσύ άνοιξες τις διόδους και πέρασαν μέσα μου τα πράγματα του κόσμου, ορατά και αόρατα.

Έψαχνες λόγια σπασμένα κάτω από τα άστρα και πάνω από την παράφορη θάλασσα.

Άκουσες τη φωνή μου, ενώ είχες αναλυθεί σε δάκρυα, και εγώ σε φλοίσβο θαλάσσης.

Τότε ανθάκια πρόβαλαν πάλι στα φύλλα μας και άγγελος αόρατος κατέβηκε στα νερά.

Όλα τα ανομολόγητα και όλα τα άγραφα έγιναν ήχοι πουλιών και εντόμων, και στίχοι.

Η ευχή μας έπιασε, γίναμε σώμα με τον ουρανό. Όμως, καθώς προχωρούσαμε, το νήμα μάκρυνε και αέρας ξεγύμνωσε τα δέντρα μας.

Τότε σου είπα: Δεν αρκεί το χώμα, το νερό και ο σπόρος ο καλός για να δέσει το όνειρο.

Είναι και το άπιαστο, που μετεωρίζεται, και αν δεν το ωθήσει ο άνεμος στην καρδιά, δεν ανθίζει.

Τότε σου είπα: Μη βιάζεσαι, φεύγουν οι νεράιδες, μόλις βγει το φεγγάρι.

Τώρα, ας κάνουμε μια στάση, ας πάρουμε μιάν ανάσα, πριν αρχίσει η μπόρα.

Ό,τι πάγωσε μέσα μου, έρχεται η ώρα, που θα εκτοξευτεί σαν πίδακας έκλαμψης.

Τώρα, ας αφουγκραστούμε της ατμόσφαιρας τους κρυφούς κραδασμούς. Κυοφορούν σεισμούς.

Γιατί, θα ψηλώσουμε ξεπερνώντας τα καλάμια του φράχτη για να εκτεθούμε στο ζωντανό βοριά. Θάρρος! Έχει ακόμη νερό η στέρνα μας.

Δεν έσβησε μέσα μας η στίλβη των άστρων.

Και θυμήσου! Ο ήχος και το ίχνος στον αέρα της φτερούγας αγγέλου. Αυτό μένει…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ: ΒΙΝΤΕΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΣΤΙΣ 18-9-2019 ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΤΟΥ “Ο 21ος Αιώνας του Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ”

ΕΥΑΓΓΕΛΗ ΜΠΡΑΜΗ: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ “Στ΄ αδράχτι του κόσμου” στις 25-9-2019

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΑΒΒΕΤΑΣ “Επίσκεψη στο Μουσείο Δικαιοσύνης”

Επίσκεψη στο Μουσείο Δικαιοσύνης.

( Κάθε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις είναι συμπτωματική ).

———

Ως ευσυνείδητος εφαρμοστής του Νόμου στην παλιά πρωτεύουσα της ένδοξης πατρίδας μας χάρηκα ιδιαίτερα με την είδηση ότι ιδρύθηκε σε αυτή Μουσείο της Ιστορίας της Δικαιοσύνης και αποφάσισα σύντομα να το επισκεφθώ. Έτσι μια Κυριακή αργά το πρωί βρέθηκα στο κάστρο που βρίσκεται σε νησίδα ανοιχτά του λιμανιού της πόλης μας και όπου στεγάζεται πλέον το νέο θεματικό μουσείο.

Για την περίσταση ντύθηκα με μαύρο κοστούμι και φόρεσα σκούρα γραβάτα με φόντο λευκό πουκάμισο. Πέρασα την είσοδο με την επίδειξη της υπηρεσιακής μου ταυτότητας και κατευθύνθηκα στις αίθουσες των εκθεμάτων.

Στην πρώτη θεματική ενότητα, που κατελάμβανε τρεις αίθουσες, ήταν τα πειστήρια διαφόρων εγκλημάτων, όπως πλαστά αξιόγραφα διαφόρων ειδών, κίβδηλα νομίσματα και μήτρες παραχάραξης ξακουστών παραχαρακτών, δείγματα διαφόρων ναρκωτικών, όπλα ποικίλων τύπων, που είχαν χρησιμοποιηθεί από διαβόητους εγκληματίες σε ειδεχθή εγκλήματα, ζάρια και μηχανές παράνομου τζόγου και άλλα ενδιαφέροντα εκθέματα που εξήπταν την φαντασία κυρίως του μη ειδήμονα θεατή. Όλα αυτά τα προσπέρασα γρήγορα, εφόσον μου ήταν αρκετά γνωστά από την πολυετή υπηρεσία μου.

Στην δεύτερη θεματική ενότητα, που καταλάμβανε πέντε συνολικά ευρύχωρες αίθουσες και τράβηξε περισσότερο την προσοχή μου, υπήρχαν αναπαραστάσεις με κέρινα ομοιώματα μεγάλων ποινικών δικών του παρελθόντος, οι οποίες είχαν απασχολήσει τη δημοσιότητα ή χρησίμευσαν ως υπόδειγμα για την διάπλαση νομολογίας. Υπήρχε σε κάθε βιτρίνα της ενότητας αυτής αναπαράσταση μιας δικαστικής αίθουσας, πιστό αντίγραφο των ακροατηρίων του παλιού καιρού με τα έδρανα και τους συνηγόρους, ένθεν και ένθεν, της πολιτικής αγωγής και της υπερασπίσεως. Κεντρική θέση στην εικόνα είχαν οι κατηγορούμενοι καθισμένοι στο δικό τους εδώλιο, με πρόσωπο προς το θεατή, ενώ παράμερα ιστάμενος επί του δαπέδου ήταν ο Εισαγγελεύς. Ενίοτε κάποιος μάρτυρας εμφανιζόταν να καταθέτει δείχνοντας τον κατηγορούμενο. Στο βάθος διακρίνονταν, κατά περίπτωση, οι παθόντες και οι συγγενείς τους, ( φυσικά όταν τα θύματα είχαν αποβιώσει, μόνο οι τελευταίοι ), πότε ολοφυρόμενοι, πότε διαμαρτυρόμενοι με έντονες εκφράσεις ψυχικού άλγους. Ο θεατής πίσω από τη βιτρίνα είχε την οπτική θέση που θα είχαν οι δικαστές του πραγματικού δικαστηρίου. Ήδη οι σύγχρονες δίκες διεξάγονται με τηλεδιασκέψεις, με αποτέλεσμα η ατμόσφαιρα να είναι πλέον αποφορτισμένη από περιττούς συναισθηματισμούς. Έτσι το σκηνικό των αναπαραστάσεων αυτών σίγουρα φαντάζει αρκετά γραφικό και αξιοπερίεργο σήμερα στα μάτια των σύγχρονων επισκεπτών του Μουσείου, που δεν πρόλαβαν το καθεστώς της παλιάς διαδικασίας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσαν για την ακρίβεια και την ενάργεια των αναπαραστάσεών τους, μεταξύ άλλων, οι δίκες, μιας μεγάλης ασφαλιστικής και χρηματιστηριακής απάτης με πολλά θύματα μικροαποταμιευτές, ενός περίεργα δημοφιλούς ωραίου ληστή, που πρόσφερε στους τραπεζικούς υπαλλήλους μια ανθοδέσμη πριν από μια θρασύτατη ένοπλη ληστεία σε Τράπεζα, ενός ελεεινής μορφής, δήθεν τοξικομανή, μεγαλέμπορου ναρκωτικών ουσιών, ενός διαβόητου κατ’ εξακολούθηση δράστη φόνων και βιασμών σε βάρος νεαρών γυναικών, δύο έντρομων οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών, που έθεσαν με τη συμπεριφορά τους σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και μιας ομάδας επικίνδυνων τρομοκρατών που είχε απασχολήσει χρόνια τις διωκτικές αρχές. Σε κάθε βιτρίνα υπήρχε σύντομο ιστορικό της κάθε δίκης, καθώς και αναφορά στις ποινές που επιβλήθηκαν και στις τυχόν μειοψηφίες που διατυπώθηκαν. Χαμογέλασα ικανοποιημένος για την πληρότητα της ενημέρωσης, αλλά και για την ποινική μεταχείριση του κάθε καταδίκου. Η λειτουργία της Δικαιοσύνης μας, παρά τις όποιες κατά καιρούς υλικοτεχνικές ελλείψεις, βρισκόταν πάντα σε υψηλό επίπεδο.

Η τρίτη θεματική ενότητα, που φιλοξενούνταν σε μια αχανή ψηλοτάβανη αίθουσα, αφορούσε την εκτέλεση των ποινών πριν από την τελευταία μεγάλη μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού μας συστήματος. Ολόγυρα στους τοίχους της αίθουσας υπήρχαν φωτογραφίες από διάφορες πειθαρχικές φυλακές της χώρας, είδη ατομικής χρήσης των φυλακισμένων, δεσμά διαφόρων τύπων για τους απείθαρχους και λοιπά όργανα σωματικού σωφρονισμού, ενώ στο μέσο της αίθουσας κυριαρχούσε μια υψηλή λαιμητόμος, δωρεά στη νεαρή μας Δημοκρατία κατά την πρώτη επέτειο της ανεξαρτησίας της από τη μακρινή μας Μητρόπολη. Στη βάση έφερε επιγραφή με τα λόγια : «εν ονόματι του έθνους και του λαού προς εμπέδωση του κράτους του Νόμου». Σε ένα παράπλευρο καμαράκι υπήρχαν ταριχευμένα τα κεφάλια περίπου είκοσι εγκληματιών που είχαν αποκεφαλισθεί με τη λαιμητόμο αυτή. Σήμερα η θανατική ποινή έχει καταργηθεί, ενώ οι στερητικές της ελευθερίας ποινές εκτελούνται πολιτισμένα σε αναμορφωτικές φυλακές υψίστης ασφαλείας. Όμως, η εγκληματικότητα αυξάνεται και υπάρχει σοβαρό ρεύμα στον επιστημονικό χώρο και στην κοινή γνώμη υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής, προς εμπέδωση της ασφάλειας των πολιτών και της κοινωνικής ειρήνης. Την ίδια άποψη συμμερίζομαι κι εγώ, αν και όχι χωρίς ενδόμυχες επιφυλάξεις.

Θαυμάζοντας την αποτελεσματικότητα της παλιάς Δικαιοσύνης, το βλέμμα μου έπεσε σε μια πλευρική πόρτα κλειστή που απέξω της καθόταν φανερά βαριεστημένος ένας βλοσυρός Φύλακας. Πλησίασα και διάβασα μια περίεργη επιγραφή που έγραφε : «Ο Νόμος όπως ήταν κάποτε» και από κάτω κολλημένη μια πρόχειρη πινακίδα που προειδοποιούσε ότι η αίθουσα ήταν υπό ανακαίνιση. Ρώτησα τον Φύλακα για το θεματικό περιεχόμενο της αίθουσας αυτής κι εκείνος χαμογέλασε ειρωνικά και μου απάντησε ένα αδιάφορο : «δεν θα ήθελες να ξέρεις». Αυτό μου κέντρισε περισσότερο την περιέργεια κι έτσι επικαλέστηκα την ιδιότητά μου για να μου αποκαλύψει το περιεχόμενο της αίθουσας, προσθέτοντας ότι δεν είμαι καθόλου συναισθηματικά ευάλωτος, αφού στη σταδιοδρομία μου έχω δικάσει πολλούς στυγερούς εγκληματίες. Χαμογέλασε βεβιασμένα και είπε κάτι που ακούστηκε σαν φιλοφρόνηση : «φαίνεται ότι είστε προορισμένος για να επισκεφθείτε την αίθουσα αυτή». Κατόπιν, βλέποντάς με να επιμένω, ψιθύρισε συνομωτικά : «εδώ εκτίθεται το ταριχευμένο πτώμα του τελευταίου δημίου που χειρίστηκε τη λαιμητόμο που είδατε προηγουμένως». «Ήταν πρόσωπο ακοινώνητο και καταραμένο, έμενε μόνος του σε αυτό το Κάστρο και κυκλοφορούσε πάντα με κουκούλα, κανείς δεν είχε δει το πρόσωπό του». Η έξαψη της περιέργειάς μου έφτασε στα ύψη. «Άνοιξε λοιπόν, θέλω να τον δω». «Εντάξει» είπε επιτέλους εκείνος σαν να παραδινόταν σε κάποια υπέρτερη βούληση, αλλά αμέσως συμπλήρωσε δυσοίωνα : «σας προειδοποιώ, όμως, ότι θα δυσκολευτείτε να βγείτε γιατί ο φωτισμός για λόγους εφέ είναι χαμηλός». Προχώρησα με θάρρος στο σκοτεινό άνοιγμα της πόρτας, που μόλις είχε ανοίξει και τον άκουσα να καγχάζει πίσω μου, «να βγείτε πριν πέσει ο ήλιος, γιατί ο μύθος λέει πως μετά το ηλιοβασίλεμα βρικολακιάζει». Ανοησίες σκέφθηκα, αλλά δεν είχα χρόνο για να του απαντήσω όπως του άξιζε.

Η πόρτα έκλεισε σιωπηλά πίσω μου, βρέθηκα στο σκοτάδι και περίμενα λίγο για να συνηθίσουν τα μάτια μου. Σε λίγα λεπτά μπόρεσα να διακρίνω ένα διάδρομο που οδηγούσε σε ένα θάλαμο με χαμηλό φωτισμό στο βάθος. Κοίταξα τους φωσφορίζοντες δείχτες του ρολογιού μου και είδα ότι είχα ακόμα μισή ώρα πριν τη δύση του ήλιου. Βάδισα μπροστά με αποφασιστικότητα και στο τέλος του διαδρόμου μπήκα στον κακοφωτισμένο αλλά ευρύχωρο θάλαμο, σαν νεκροτομείου, που έβλεπα προηγουμένως αχνά από απόσταση. Η πόρτα, που δεν είχα προσέξει πριν, έκλεισε απαλά πίσω μου. Τότε πρόσεξα στη μέση του χώρου κάτι σαν κιβούρι και ένα μάλλον ανθρώπινο σώμα σκεπασμένο με κάτι χοντρές μπατανίες. Ανατρίχιασα και από ένστικτο έψαξα την έξοδο, αλλά δεν μπορούσα να την εντοπίσω. Και οι τέσσερις τοίχοι ήταν κάθετοι στιλπνοί και ψυχροί. Δοκίμασα να φωνάξω, αλλά φωνή δεν έβγαινε από το λαρύγγι μου. Εντέλει πρόσεξα ένα μικρό φεγγίτη στο ύψος σχεδόν της οροφής πίσω από το σημείο που είχα αρχικά σταθεί. Το φως έξω είχε λιγοστέψει πολύ, ήταν φανερό ότι ο ήλιος είχε ήδη δύσει. Αποσβολωμένος απόμεινα να κοιτάζω το κιβούρι στη μέση του θαλάμου και το μακάβριο έκθεμα επάνω του. Δεν ήξερα αν είμαι ξύπνιος ή αν ονειρεύομαι. Τότε μου φάνηκε ότι το σώμα αναδεύθηκε. Έντρομος τσιμπήθηκα να δω αν βρίσκομαι στην πραγματικότητα ή έχω κοιμηθεί. Ξεροκατάπια μόλις αισθάνθηκα το τσίμπημα και ανατρίχιασα σύγκορμος στη σκέψη πως ναι ζω την πραγματική ζωή κι όχι εκείνη του ονείρου. Περίμενα να δω μήπως ήταν φευγαλέα η εντύπωσή μου. Αλλά όχι δεν ήταν. Το σώμα κάτω από τις μπατανίες αναδεύθηκε και πάλι πιο έντονα αυτή τη φορά και μου φάνηκε σαν να άκουσα ένα βαθύ στεναγμό πόνου. Αλλοφρόνησα από το φόβο και η αδρεναλίνη με χτύπησε με χίλια σφυριά στο κεφάλι. Οι μύες μου τεντώθηκαν σε σπασμό ακαμψίας κι από την πλάτη μου σαν να βγήκαν φτερά εντόμου. Τα χέρια και τα δάκτυλά μου μάκρυναν τρέμοντας, τα νύχια ξαφνικά μεγάλωσαν σαν του θηρίου. Όρμησα πάνω στο άγνωστο επίφοβο «τέρας» του σκότους. Δεν έβλεπα, αλλά χτυπούσα με όλη τη δύναμή μου εκεί που υποψιαζόμουν ότι ήταν το κεφάλι, ο λαιμός, το στήθος, η καρδιά του «τέρατος». Κάποια στιγμή το αισθάνθηκα να χαλαρώνει και να μην αντιστέκεται πλέον. Κάτι θερμό και γλιστερό σαν αίμα έτρεχε στα χέρια μου ή σαν καυτό κερί. Περίμενα να συνέλθω από το λαχάνιασμα κι εκείνο το πράγμα έστεκε νεκρικά ακίνητο μπροστά μου. Σε μια αστραπή διαύγειας θυμήθηκα πως είχα μαζί μου τα κλειδιά του σπιτιού με ενσωματωμένο στο μπρελόκ τους ένα μικρό φακό. Με πυρετικές κινήσεις τα έβγαλα από την τσέπη του σακακιού και φώτισα με το ισχνό φως της απομένουσας μπαταρίας του φακού τη σκηνή. Τρέμοντας ανασήκωσα τις βαριές μπατανίες και έμεινα εμβρόντητος. Κάτω από αυτές δεν ήταν η μούμια κάποιου αρχαίου δήμιου, αλλά το ημίγυμνο σώμα ενός σκουρόχρωμου νεαρού κοριτσιού γεμάτο αίματα. Θεέ μου πρέπει να την σκότωσα, ή μήπως ήταν ήδη ημιθανής και την αποτέλειωσα; Ιδρώτας πανικού με κατέλαβε. Την έριξα στο πάτωμα και την κλώτσησα για να δω αν αντιδρά. Καμία αντίδραση. Δοκίμασα να πιάσω τον σφυγμό της, αλλά δεν είχε. Ήταν αμετάκλητα νεκρή κι εγώ θαμμένος σε αυτόν τον νεκροθάλαμο του Μουσείου μαζί της. Χαρτιά δεν είχε πάνω της που να δείχνουν πια ήταν, όμως με φρίκη διέκρινα στο φως του φακού το μπράτσο της στιγματισμένο με δύο σφραγίδες. Η μία ήταν εκείνη που θέτει η Υπηρεσία Αλλοδαπών στους προσωρινά διαμένοντες παράνομους μετανάστες μέχρι την παλιννόστησή τους και η δεύτερη προέρχεται από την Υγειονομική μας Υπηρεσία και επισημαίνει με αυτήν τις εκδιδόμενες οροθετικές γυναίκες. Έριξα πάλι το ισχνό φως του φακού στο πρόσωπό της και διέκρινα ένα παγωμένο βλέμμα καρφωμένο στο κενό, εκχυμώσεις γύρω από την ελαφρά ανασηκωμένη μύτη, πρησμένα χαλαρά χείλη και μια χαίνουσα φρικτή πληγή στη βάση του λαιμού της. Σαν μια αστραπή θυμήθηκα εκείνα τα χαρακτηριστικά. Ανήκαν σε μία αλλοδαπή που είχα δικάσει πριν από καιρό για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση διακίνησης παράνομων μεταναστών. Είχε ισχυριστεί ότι εκβιαζόταν από κυκλώματα και ότι απλά είχε βοηθήσει από ηθικό καθήκον να διαφύγουν προς τον πολιτισμένο κόσμο συγγενείς της, που διώκονταν πολιτικά από τη χώρα τους, όπου μαινόταν ένας πολυετής εμφύλιος πόλεμος και όπου οι συνθήκες επισιτισμού και υγιεινής ήταν πλέον απαράδεκτες, ενώ το να είσαι γυναίκα ήταν από μόνο του αδίκημα. Δεν την πιστέψαμε, όλοι οι διακινητές ανθρώπων λένε συνήθως παρόμοια ψέματα. Καταδικάστηκε και επιπλέον διατάξαμε την απέλασή της αμέσως μετά την έκτιση της ποινής. Τότε θυμάμαι άρχισε κλαίγοντας και τρέμοντας να παρακαλεί να μην εφαρμοστεί τουλάχιστον η απέλαση, να μην την στείλουμε πίσω στην «κόλαση», όπως αποκάλεσε τη χώρα της. Είπε ότι αυτό θα ισοδυναμούσε με τη θανατική της καταδίκη και μάλιστα με τρόπο φρικτό και ότι θα προτιμούσε να αυτοκτονήσει παρά να επιστρέψει στον τόπο του μαρτυρίου της. Εννοείται ότι τέτοιου είδους θεατρινισμοί δεν μπορούσαν να μας κάμψουν και εμμείναμε στην απόφασή μας και στην πλήρη εφαρμογή του Νόμου. Ήταν όμως κάτι στο βλέμμα που μου έριξε, όταν την παρέλαβαν οι φύλακες, κάτι σαν την τρέλα ενός απελπισμένου ζώου, που το σκεφτόμουν για καιρό μετά. Πρέπει να ήταν αυτή, αλλά μπορεί και όχι. Τι να της συνέβη άραγε ; δοκίμασε να αυτοκτονήσει ; έπεσε θύμα εκκαθαρίσεων από συμμετόχους της στο ίδιο κύκλωμα ή από δικούς μας «νονούς» ; ποιος να ξέρει ;

Άρχισα να κλαίω εξαντλημένος και τέλος φαίνεται πως κοιμήθηκα.

Με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου που έπεσαν από τον φεγγίτη, σαν να ξύπνησα και δοκίμασα να κινηθώ, αλλά δεν μπορούσα. Όλο το σώμα μου είχε γίνει συμπαγές κερί. Δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, ούτε να κλάψω, μόνο να δω και να σκεφτώ μπορούσα. Γύρω μου επικρατούσε μεγάλη ακαταστασία και ο τοίχος απέναντι από τον φεγγίτη ήταν από διαφανές τζάμι, που έβλεπε σε μία από τις αίθουσες επισκεπτών. Ήμουν εγκλωβισμένος σε ένα κέρινο ομοίωμα μέσα σε μία από τις προθήκες εκθεμάτων του Μουσείου.Ξαφνικά μπήκε μέσα στο δωμάτιο – βιτρίνα ο χθεσινός φύλακας με δύο άτομα που φορούσαν εργατικές φόρμες και φαίνεται πως ανήκαν στο συνεργείο ανακαίνισης. Ο φύλακας έδωσε μερικές κοφτές διαταγές. Άκουσα που είπε : «τακτοποιήστε γρήγορα, σε λίγο θα έχουμε κόσμο, ο χθεσινοβραδινός επισκέπτης πάνω στον πανικό του τα έκανε όλα γης μαδιάμ προτού να φύγει τρέχοντας» και ακόμα : «αυτή η κούκλα δεν ανήκει σε αυτήν την ενότητα, πρέπει να μεταφερθεί στα εκθέματα του νεκροτομείου». Είδα να σηκώνουν και να απομακρύνουν ένα κέρινο ομοίωμα γυναίκας εμφανώς κακοποιημένης δήθεν. Ήταν άραγε η χθεσινή μου συνάντηση; Κατόπιν με μετέφεραν στο κέντρο της βιτρίνας και μου πέρασαν στο κεφάλι μια μαύρη κουκούλα με δύο σχισμές στο ύψος των ματιών, μέσα από τις οποίες μπορούσα να βλέπω. Στα πόδια μου τοποθέτησαν μια πινακίδα που έγραφε «ο δήμιος της γκιλοτίνας» και πάνω από το κεφάλι μου κρεμόταν μια επεξηγηματική επιγραφή : «Ο Νόμος κάποτε».

Εδώ και μερικούς μήνες στέκομαι σε αυτήν τη θέση και βλέπω να παρελαύνουν μπροστά μου οι επισκέπτες του Μουσείου. Τους κοιτάζω, καθώς με περιεργάζονται, με συγκατάβαση για την άγνοιά τους. Κάθε βράδυ η καθαρίστρια της βάρδιας καθαρίζει ένα σκοτεινό λεκέ από πηχτό υγρό μπροστά στα πόδια μου. Ίσως αιμορραγώ από κάπου αφανώς, ίσως είναι από τα αίματα εκείνων που είχα κάποτε δικάσει χωρίς περίσκεψη. Περιμένω να ξυπνήσω σε ένα δικαιότερο κόσμο ερήμην του παλιού Νόμου, αλλά μάλλον αργεί ο καιρός!

…….

Αθήνα 16 Ιουλίου 2019.

Αθανάσιος Δαββέτας.