26-3-2025 Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ

V50FrLQy6rY

ΣΤΙΣ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2025 18.30 – 20.30 ΣΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΠΡΩΤΗ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΦΕΤΩΝ, ΠΟΙΗΤΗ, ΔΟΚΙΜΙΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΡΦΑΝΙΔΗ ΜΕ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΤΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ Λ. ΣΠΑΧΗΣ: “ΤΟ ΑΓΟΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ” (ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ) από τις Εκδόσεις “Δρόμων”. Αναγγελία της έκδοσης. Βιογραφικό του ποιητή.


Κυκλοφόρησε τον  Φεβρουάριο  του 2025  από τις εκδόσεις «Δρόμων» η νέα ποιητική συλλογή του Συμβούλου Επικρατείας και μέλους του ΚΕΛΔ   Οδυσσέα Λ. Σπαχή που έχει τίτλο:  «Το Άγος της Λήθης». Η ποιητική αυτή συλλογή είναι αφιερωμένη  «στην μνήμη του Σύριου αρχαιολόγου Χαλέντ Αλ – Άσαντ (Khaled Mohamad al-Asaad), ο οποίος υπερασπίσθηκε την «πολιτιστική μνήμη» στη μάχη κατά της «πολιτιστικής λήθης». Δολοφονήθηκε τον Αύγουστο του 2015 ύστερα από την αγωνιώδη προσπάθειά του ν’ αποτρέψει την καταστροφή αρχαιολογικών θησαυρώντης αρχαίας Παλμύρας.»
       Στο οπισθόφυλλο της μνημονευόμενης ποιητικής συλλογής αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Κατά τα μυθολογούμενα, ο Θησέας, ο μυθικός βασιλιάς της Αθήνας, υπέπεσε στη νεαρή ηλικία του στο αμάρτημα της λήθης. Λησμόνησε ν’ αντικαταστήσει τα μαύρα πανιά και να τοποθετήσει τ’ άσπρα στα κατάρτια του καραβιού της επιστροφής του από την Κρήτη. Αποτέλεσμα εκείνης της λησμονιάς ήταν η αυτοκτονία του πατέρα του, του Αιγέα, που καταγράφεται ως το πρώτο θύμα της λήθης. Ο Σοφοκλής, με την τραγωδία «Οιδίπους επί Κολωνώ», αφηγείται για έναν άλλο δυστυχισμένο γονιό, τον Οιδίποδα, ο οποίος έγινε «ικέτης» στο «έρεισμ’ Αθηνών», στον ιερό τόπο των Ευμενίδων, οι οποίες ήταν «Γης τε και Σκότους κόραι». Με την παροχή ασύλου από τον Θησέα στον Οιδίποδα, «ως εάν ήταν ο πρόγονός του», εισήχθη στην πόλη του ως αρχή και αξία η «ευσπλαχνία» και με τον τρόπο αυτό επήλθε η λύτρωση για το πρότερο ατόπημά του. Η Αθήνα κατέστη η πόλη όπου η εξουσία ασκήθηκε υπό την επικράτεια της αλληλεγγύης και τούτο έπρεπε να διατηρηθεί στη μνήμη εσαεί. Η κάθαρση, έτσι, θα έχει νόημα και διάρκεια μόνο εάν η Πολιτεία δεν λησμονεί να μεριμνά για την απάλειψη της ανθρώπινης οδύνης.»

Ο Οδυσσέας Λ. Σπαχής γεννήθηκε το 1963 στ’ Ανώγεια Μυλοποτάμου της Κρήτης όπου και φοίτησε στο «Σταυράκειο» Γυμνάσιο-Λύκειο. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην κατεύθυνση Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Παρακολούθησε, επίσης, πρόγραμμα κατάρτισης συμβούλων τοπικής ανάπτυξης. Από το 1991 είναι δικαστικός λειτουργός των Διοικητικών Δικαστηρίων και σήμερα είναι Σύμβουλος Επικρατείας. Έχει δημοσιεύσει νομικές μελέτες σε νομικά περιοδικά και μελετήματα γύρω από την πολιτική φιλοσοφία, την ποίηση και το λαϊκό πολιτισμό σε λογοτεχνικά περιοδικά, ενώ έχει δώσει προσκεκλημένες ομιλίες για θέματα επιστημονικού και λογοτεχνικού ενδιαφέροντος σε συμπόσια και ημερίδες. Ποιήματα και διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά.
                           Στην εργογραφία του, περιλαμβάνονται:
1) Τα δοκίμια:
α) «Το Ιερό και το Δίκαιο στο Μινωικό μύθο»(εκδόσεις Αναλόγιο, Ηράκλειο Κρήτης, 2002), β) «Η Μνήμη του Κόσμου και του Ποιητή» (εκδόσεις Ταξιδευτής, Αθήνα, 2007), γ) «Θεμελιώδη σύμβολα του ευρωπαϊκού πολιτισμού» (εκδόσεις Γραφομηχανή, Αθήνα, 2014) και δ) «Δίκαιο και Ισχύς στον “Ερωτόκριτο” του Βιτσέντζου Κορνάρου», (εκδόσεις Δρόμων Αθήνα 2021).
2) Οι ποιητικές συλλογές:
α) «Το Πορφυρό Προσωπείο» (εκδόσεις Ίδμων, Αθήνα, 2010), β) «Αμήχανο Κάλλος» (εκδόσεις Λεξίτυπον, Αθήνα, 2017), γ) «Εύνοια Ελευθερίας» (εκδόσεις Λεξίτυπον, Αθήνα, 2019), δ) «Το Εκκρεμές της Σιωπής» (εκδόσεις Δρόμων Αθήνα 2022) και ε) «Το Άγος της Λήθης» (εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2025).
3) Τα διηγήματα «Τα Φτερά της Θάλασσας», εκδόσεις Δρόμων, Αθήνα 2024.
Στις 15 Ιουνίου 2015 του απονεμήθηκε από το Δήμαρχο Καλαμάτας το βραβείο δοκιμίου ελεύθερου στοχασμού εις μνήμην «Παναγιώτη Φωτέα» για το δοκίμιό του «Θεμελιώδη σύμβολα του ευρωπαϊκού πολιτισμού».