Μία Συγγνώμη

Μ Ι Α   Σ Υ Γ Γ Ν Ω Μ Η

Νιότη τρελλή, πανέμορφη, θεσπέσια,
όλο χυμούς και δύναμη και σφρίγος,
χωρίς την υποτέλεια των μεγάλων.
Νέα παιδιά, που δίνουν μάθημα στο ήθος.

Ανατροπές, αμφισβητήσεις, διεκδικήσεις,
κυνήγι στο όνειρο με βάρκα την ελπίδα,
πολεμοφόδια τις γνώσεις, τις αισθήσεις
και τις κουβέντες των γονιών τους για πυξίδα.

Τον ούριο άνεμο σας κόψαμε. ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Στην αφροσύνη μας δεν είδαμε το αύριο.
Κι έτσι στο πέλαγος η βάρκα παραδέρνει
με μύριους κόπους ν΄αποφύγει το ναυάγιο.

——————————————————–

Στων στοχασμών της τα φωτεινά διαλλείματα
αναθυμιέται φωνακτά
τα που τη βρήκαν.
Ψεύτικα όνειρα και φρούδες οι ελπίδες της.
Αλλά της πρέπαν κι όσα όμορφα χαθήκαν.
-Κι όμως ζεις και η ζωή είναι όμορφη,
ετοιμοθάνατη της κράζει μια κυρία.
Απ΄τα μαλλιά άρπαξέ τηνε και ζήστηνε.
-Μακάρι νά ΄χα και εγώ μια ευκαιρία.

———————————————————-

Όταν τον πρωτοκράτησε αγκαλιά,
είδε τον κόσμο όλο να της χαμογελά.
Κι ήταν ο ήλιος, το φεγγάρι κι η ψυχή της
καμάρι όλων το βλαστάρι της ζωής της.

Τον μοσχοανάθρεψε με δύναμη και πόνο,
ποτέ δεν έστερξε να τον αφήσει μόνο.

Τώρα η ζωή η λάμια την εμπαίζει,
Στο κρύο μνήμα του την ερημιά της πιέζει.
-Κωστή μου, κράζει κι η φωνή ξαναγυρνάει.
-Μαζί σου πάρε με, τι ο πόνος δεν περνάει.

——————————————–