ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Η μοναξιά δεν έχει όνομα. Τι όνομα να δώσεις στο κενό που χάσκει…
Ούτε και πρόσωπο έχει,
πλανιέται μόνη,
δίχως μάτια,
γιατί τα μάτια πάντα κάτι έχουνε να πουν.
Δίχως στόμα ,
στη θέση του ραμμένη μια σιωπή.
Δίχως ρουθούνια,
άραγε ποια η οσμή του άδειου,
ανάγκη ν΄ αναπνεύσει δε, καμία,
αφού δε μέλλεται ποτέ της να μιλήσει.
Η μοναξιά δεν έχει χέρια,
κλαδιά αποξηραμένα δίχως αφή,
μαράθηκαν από την έλλειψη του άλλου.
Μα ούτε και πόδια,
ριζώνει στις καρδιές τις πονεμένες
και θεριεύει…
Μονάχα αυτιά, αιώνια τεταμένα
μήπως και κλέψουν λίγους ήχους ευτυχίας
απ΄ τους θιάσους των ερωτευμένων
καθώς γυρνούν χαράματα στους δρόμους .