ΣΤΕΚΩ ΨΗΛΑ

Στέκω ψηλά
και σε παρατηρώ με απορία,
βήμα κοφτό,
δειλό, μικρό,
συμμαζεμένο,
φόβος
μήπως ταράξεις τον αέρα.
Κι η αγωνία
στα μαλλιά σου ξαπλωμένη,
μην κάτι πεις,
μη συσπασθεί το πρόσωπό σου,
μη σε προδώσει
η ανεπαίσθητη ρυτίδα,
μήπως τα μάτια
δείξουν περισσότερο σαγήνη,
και η φωνή σου,
να μην ξεφύγει
από τα τετριμμένα.
Τις ίδιες φράσεις,
ίδιες εκφράσεις
ίδια ανάσα.
Φόβος μονάχα…
Μη γίνει αντιληπτό
πως αναπνέεις.
Κλεφτά, κοφτά,
δειλά, συμμαζεμένα.
Κι εγώ, που αναδύθηκα
ως Αφροδίτη
από τη μήτρα της αβύσσου,
αναρωτιέμαι
πώς τάχα το δικό μου
ανάριο βήμα
θα συνταιριάξει
τελικά με το δικό σου …